Wat is dat toch dat als er over pubers gesproken of geschreven wordt, dat meestal  in negatieve zin is? Ze zouden lui zijn, lastig, brutaal en ouders roepen vaak wanhopig dat er geen land met ze te bezeilen is. Vaak gaat het over school; niet gemotiveerd, slechte cijfers halen en huiswerk waar ze geen zin in hebben. We zouden pubers niet begrijpen en eigenlijk is dat wel vreemd want zijn ouders (nog niet zolang geleden) zelf ook geen puber geweest? Er zijn boeken vol geschreven waarin verteld wordt hoe ouders/volwassenen met die moeilijke pubers om zouden moeten gaan. Op internet circuleren talloze lijstjes met tips en adviezen hoe we met pubers moeten communiceren. Negatieve labels bij pubers neerleggen helpt niet maar wat dan wel?

Pubers zijn niet moeilijk, ze hebben het moeilijk
In de eerste blog die ik schreef (wetenschap versus praktijk) wordt al duidelijk waarom het lastig is om met pubers te communiceren en in gesprek te blijven. Het is een proces van losmaken (puber) en loslaten (ouder). En als we al communiceren met pubers ligt de focus van ouders meestal bij het schoolgebeuren terwijl prioriteit bij de puber zijn sociale en gevoelsleven is. De zo vaak genoemde gierende hormonen bepalen hoe een puber zich voelt en juist dat gevoelsleven voert de boventoon.

De meest gehoorde wens van ouders is wel dat ze willen dat hun kind gelukkig wordt. Klinkt mooi maar ja, wat is dat dan en een constante staat van gelukkig zijn is op z’n zachts gezegd niet heel echt realistisch. Want als iemand dat serieus beweert zal de omgeving terecht aan het psychische welzijn van die persoon gaan twijfelen. Want hoe goed bedoeld dat wij kinderen gelukkig willen zien, zijn dit wel verwachtingen die wij van kinderen hebben en kinderen willen graag aan die verwachtingen voldoen omdat ze zich dan geliefd en geaccepteerd voelen. En juist dat zijn de basisbehoeften en of daaraan voldaan wordt bepaald hoe we in het leven staan en hoe we daar mee omgaan. Kinderen ervaren vaak al vroeg in hun leven dat ze niet aan de verwachtingen van volwassenen kunnen voldoen, want kinderen voelen zich niet altijd gelukkig en dat kan komen omdat ze in een wereld zitten waarin ze zich buitengesloten voelen, zichzelf, de mensen en hun omgeving niet begrijpen.

Volwassenheid is… erkennen dat je een prutser blijft
Wij denken vaak als volwasssenen dat we de wijsheid in pacht hebben en dat we wel weten hoe het leven in elkaar zit en hoe je dan wat we allemaal zo graag willen ‘gelukkig zijn’ wordt. Diep in ons hart weten we dat ook wel dat dat niet zo is en zijn we zo naief dat we denken dat onze kinderen dat niet in de gaten hebben.  Helaas hebben ze vaak al jong ervaren dat volwassenen ook nogal eens de plank misslaan, onzeker zijn en het ook niet altijd weten. In de puberteit worden ze kritischer, gaan ze onze tekortkomingen zien en willen ze het anders doen en zelf richting aan hun leven gaan geven.

Back to memory lane
Volwassenen lijken te zijn vergeten dat ze zelf puber zijn geweest terwijl die periode voor de meesten een lastige en onzekere tijd was, het ene moment was je bezig met hoe je eruit zag maar ook nadenken over levensvragen zoals; doe ik er wel toe en wat wil ik met mijn leven? De wereld van de huidige pubers mag er dan anders uitzien, hoe ga je met je leven om en welke mensen zijn belangrijk voor mij? blijft voor iedere generatie hetzelfde.

Moeten we dan alle verwachtingen loslaten?
Verwachtingen helpen ons ook om doelen te bereiken dus ze volledig overboord gooien is niet de oplossing maar we moeten wel de onrealistische verwachtingen loslaten, want die belemmeren zowel volwassenen als pubers. En als we pubers al iets willen leren waar ze wat aan hebben, dan is het wel dat we gaan accepteren dat het leven best wel ingewikkeld is, dat tegenslag bij het leven hoort en als het je overkomt, je geen loser bent of gefaald hebt in het leven.

Wat helpt wel?
Als we ons bewust worden en het (voor ouders/volwassenen) ‘moeilijke’ gedrag van pubers gaan begrijpen omdat dit met onze onrealistische verwachtingen te maken heeft, zullen we ervaren dat pubers wel degelijk behoefte hebben aan onze hulp en begeleiding. En als ouders/volwassenen gaan toepassen wat in het hieronder korte puntenlijstje is samengevat, verwachtingen toch nog uit kunnen komen…..

• Laat de goedbedoelde maar onrealistische verwachtingen los
• Maak ‘volwassenheid  is erkennen dat je een pruster blijft’ tot lijfspreuk
• Back to memory lane

De uitspraak: volwassenheid is erkennen dat je een prutser blijft, heb ik ‘geleend’ van Desanne van Brederode